Rozdział VI.

        Było jej ciepło, ale dość niewygodnie. Zupełnie tak, jakby leżała na czymś straszliwie niewygodnym. Jak skała albo coś podobnego.

Otworzyła nieco oczy, ale zaraz je zamknęła, bo oślepiło ją światło wpadające do środka pokoju. Pokoju, który nie należał do niej. Tego była pewna.

Akira nie zważając na to, że bolą ją oczy, otwarła szeroko powieki.

Zamarła.

Leżała z głową ułożoną na piersi Kakashi’ego, który posapywał cicho, mając położoną na twarzy prawą rękę. Drugą natomiast obejmował Akirę.

Dziewczyna usiadła gwałtownie, strącając z siebie dłoń mężczyzny, mówiąc głośno:

— Co jest, do cholery?!

Hatake mruknął coś niezrozumiałego, po czym otworzył oczy i również usiadł.

— Akira, spokojnie, nie musisz wrzeszczeć... — burknął tylko, patrząc na nią.

— Ty zasrany zboczeńcu! — Krzyknęła. — Kto dał ci prawo...

W tym momencie wszystko sobie przypomniała. W głowie Akiry pojawił się obraz niedoszłego gwałciciela i to, jak Kakashi zaproponował jej nocleg, a potem z nią został, kiedy doznała szoku.

Zrozumiała, że się wygłupiła. Znowu. Na policzkach wykwitł jej dorodny rumieniec.

— Przepraszam... — szepnęła, opuszczając głowę. Zsunęła z siebie kołdrę i wstała z łóżka. — Wybacz, ale lepiej, jak już sobie pójdę.

Kakashi przeciągnął się.

— Nie zostaniesz na śniadanie?

Pokręciła głową.

— Już i tak sprawiam za dużo problemów.

— Na pewno?

— Tak, na pewno. Zwrócę ci ubrania przy najbliższej okazji.

Zanim zdążył coś odpowiedzieć, Akira poszła do łazienki, aby się przebrać. Jej bluzka i spodnie nie pachniały zbyt ładnie, ale nie mogła wyjść na ulicę w ogromnej koszulce i starych, męskich bokserkach.

Po kilku minutach wyszła z pomieszczenia. Kakashi stał oparty o ścianę w przedpokoju, mając założone na piersi ręce. Wpatrywał się z niepokojem w Akirę.

— Wiesz, że możesz do mnie przyjść i porozmawiać, prawda? Jeżeli będziesz miała jakiś problem, to... — Zamilkł.

— Wiem. I dziękuję za wszystko.

Uśmiechnęła się do niego na pożegnanie, po czym wyszła z mieszkania Hatake.

◊◊◊◊◊

Pół godziny później leżała na łóżku, wpatrując się w sufit. Wciąż myślała o wczorajszej nocy. Na samą myśl o tym, że Kakashi ją obejmował, czuła przyjemne dreszcze rozchodzące się po całym ciele. Jak tylko wyobrażała sobie silne ramiona srebrnowłosego obejmujące ją, doznawała dziwnych skurczy w dole brzucha. Był taki ciepły, a Akira miała nieodpartą ochotę odwrócenia się i wtulenia się w niego. 

Problem w tym, że nie mogła o tym myśleć. Kakashi wykazał się niczym więcej, tylko dobrocią serca, o którą, swoją drogą, go nie podejrzewała. Hatake tylko z pozoru wydawał się zimnym, nieczułym typem, którego nic ani nikt nie obchodzi. W ciągu tych trzech tygodni, kiedy zajmowała się nim, poznała część jego prawdziwej natury. Srebrnowłosy jounin wyglądał na człowieka pozbawionego chociażby cienia poczucia humoru, ale Akira nieraz widziała go śmiejącego się. Miała wrażenie, że wtedy jest bardziej ludzki i... prawdziwy. 

Coś ją jednak niepokoiło. Bardzo często Kakashi był smutny albo odrętwiały. Wydawało jej się, że mężczyznę spotkało coś przykrego w przeszłości, a żal wciąż ściskał mu serce. Czasami kiedy go takim widziała, chciało jej się płakać. Kakashi potrzebował kogoś, przed kim mógłby się wyżalić, opowiedzieć o wszystkich swoich problemach. 

Tyle że nikogo takiego nie posiadał, a Akira nie chciała się narzucać.

Przekręciła się na bok i zamknęła oczy. Naprawdę chciała zostać jego przyjaciółką.

◊◊◊◊◊

Usłyszała koło ucha śmiech jedynego mężczyzny, którego mogłaby pokochać. Obróciła głowę i spostrzegła błysk białych zębów, ale chwilę później poczuła czułe pocałunki na swojej szyi.

— Przestań, głuptasie! — Akira pacnęła mężczyznę w ramię. — Jeszcze ktoś nas zobaczy...

Jej ukochany wtulił nos w miejsce za prawym uchem, mrucząc cicho.

— No i co z tego... Niech zobaczą... Nic mnie to nie obchodzi...

            — Ale będziesz miał przez to problemy! Chcesz tego?

Nie odpowiedział, tylko podniósł ją, a dziewczyna oplotła go nogami w biodrach. Pragnęła go. Bardzo. Ale co jeśli ich złapią? Co się z nią stanie? A co gorsze z nim? Nie wybaczyłaby sobie tego, gdyby stała mu się jakakolwiek krzywda. Obiecała sobie, że będzie go chronić, tym bardziej, że tyle już wycierpiał w swoim krótkim życiu.

— Akira, dziecino, spójrz na mnie.

Popatrzyła mu w oczy. Kochała tę bezdenną, czarną otchłań jego tęczówek.

— Przestań o tym myśleć. Ciesz się chwilą. Poza tym wiem, że tak jak ja, chcesz zrobić masę brzydkich rzeczy — puścił do niej oko, szczerząc zęby.

Nie nie powiedziała, ale mężczyzna skutecznie wyparł przykre myśli z jej głowy namiętnym pocałunkiem.

— Kochanie, zapomniałaś o jednym — kocham cię i nic ani nikt tego nie zmieni. Niezależnie od wszystkiego jesteś miłością mojego życia. Jesteś moim powietrzem i całym wszechświatem. Tam gdzie ja, tam ty. Tam gdzie ty, tam ja. Akira, jesteś moim domem, rozumiesz? Spowodowałaś, że stałem się najszczęśliwszym człowiekiem, jaki kiedykolwiek chodził po tym świecie. A teraz zrelaksuj się, bo zamierzam być bardzo niegrzeczny.

Westchnęła.

Objęła go za szyję i wtuliła w mężczyznę.

— Wiem, i też cię kocham, ale to nie jest takie proste. Nie myślenie o tym. Zawsze będę czuć strach przed tym, co mogą ci zrobić, jeżeli się o nas dowiedzą. Jeżeli cię stracę, Kakashi, nie przeżyję tego.

Przytuliła się do niego mocniej, zamykając oczy. Serce Akiry biło szaleńczo z przerażenia. Nie przestała się bać nawet wtedy, gdy zdarł z niej wszystkie ubrania i rzucił na łóżko, gdzie mieli po raz kolejny złączyć swe ciała.

◊◊◊◊◊

Obudziła się, w ogóle nie pamiętając, co jej się śniło. Do jej uszu doleciał dźwięk stukania w szybę. Dziewczyna wstała z łóżka i podeszła do okna. Na dole, w jej ogrodzie stał Kakashi, trzymający w garści drobne kamyki, które rzucał w szybę.

Akira prychnęła. Co za debil, pomyślała. Tylko skończony kretyn rzuca kamieniami w okna zamiast normalnie zapukać do drzwi.

Otworzyła okno, wychyliła się i wrzasnęła.

— Już schodzę, poczekaj!

Nie patrząc na to, co wyciąga z szafy, szybko się przebrała i zbiegła na dół, po czym wyszła przez tylne drzwi prowadzące do ogrodu.

Kakashi stał i podrzucał mały szaro-zielony kamyk.

— Co się stało? — zapytała.

Podrapał się po głowie.

— Pomyślałem, że moglibyśmy kontynuować trening, ale zrozumiem, jeżeli będziesz chciała odpocząć po... po wczorajszym.

Pokręciła głową.

— Nie. Trening dobrze mi zrobi. Muszę coś robić, bo oszaleję.

— No dobrze. Tyle, że ten trening będzie trochę inny. Musisz zahartować swoje ciało

Zrobiła zdziwioną minę.

— W jaki sposób?

— Pokażę ci. Chodź za mną.

◊◊◊◊◊

Wędrowali przez las przeszło godzinę zanim znaleźli się w jednym z najpiękniejszych miejsc, jakie kiedykolwiek widziała Akira. Trzydzieści metrów od niej znajdowało się małe jeziorko, do którego wpadał średniej wielkości wodospad.

— Nie mów mi, że mam się nauczyć chodzić po wodzie?

Zaśmiał się.

— Na to jeszcze trochę za wcześnie, ale biorąc pod uwagę postępy, jakie robisz, myślę, że na wiosnę będziemy mogli rozpocząć prawdziwy trening shinobi.

— Dopiero na wiosnę? Dlaczego nie teraz?

Westchnął.

— Jesteś jeszcze za słaba. Nie masz wystarczającej siły fizycznej. Poza tym musisz przyzwyczaić swoje ciało do specyficznych warunków środowiska. Woda w jeziorze jest zimna, ale to nic w porównaniu z temperaturą wodospadu. Twoim zadaniem będzie zahartowanie mięśni i skóry, stojąc przez pewien czas pod ścianą. Lodowata woda będzie na ciebie spadać, a ty będziesz musiała powstrzymać mięśnie przed drżeniem, rozumiesz? Pokażę ci, do jakiego poziomu masz dojść.

Rozpiął swoją zieloną kamizelkę, zrzucił ją na ziemię, a potem zdjął również bluzę i granatowe spodnie. 

Zamarła, kiedy go zobaczyła. Wzrok Akiry wbrew jej woli spoczął na kroczu Kakashi’ego. 

Cholera, nie powinna się tak wpatrywać. 

Kakashi nie zauważył dziwnej reakcji Akiry, tylko wszedł powoli do wody, a potem stanął pod ścianą wody, która lała się na niego. Hatake ani drgnął. Zacisnął tylko szczękę, co świadczyło o jego dyskomforcie.

Po kilku minutach wyszedł, potrząsając włosami, aby wytrącić z nich krople wody. Podszedł do plecaka, który ze sobą wziął i wyjął z niego mały ręcznik. Pocierał materiałem głowę, mówiąc:

— Rozumiesz? — dopiero teraz na jego muskularnych ramionach pojawiła się gęsia skórka. Akira przygryzła wargę. Miała ochotę go przytulić i rozgrzać, aby przestał marznąć. — Rozbierz się i stań w tym samym miejscu, co ja przed chwilą. Powiem ci, kiedy masz skończyć.

Kiwnęła głową, wciąż speszona niedawnym widokiem przyrodzenia Kakashi’ego, po czym weszła do jeziora. Spodziewała się, że będzie jej zimno, ale Akira nie była przygotowana na coś takiego. Jej nerwy zamarzły, a krew zamieniła się w ogień. Miała nieodpartą ochotę wrzasnąć i uciec, ale musiała wykonać zadanie. Zaciskając zęby, stanęła pod ścianą wody, która runęła na nią bez jakiejkolwiek litości.

Ale uparcie stała, próbując się nie trząść, co nie było wcale proste. Akira jednak nigdy się nie poddawała i wolała gryźć ziemię, niż sobie odpuścić.

◊◊◊◊◊

Kakashi czytał książkę, leżąc pod drzewem. Starał się skupić na lekturze, ale wciąż myślał, o tym, co o mały włos nie przydarzyło się Akirze poprzedniego wieczoru. Nie mógł pojąć, jak można było być tak podłym i chcieć wykorzystać niewinną, bezbronną dziewczynę. Na samą myśl ogarniało go obrzydzenie. Niestety, w Konoha takich typków nie brakowało. Co gorsza pojawiało się ich coraz więcej, a on jako honorowy, odpowiedzialny, dorosły mężczyzna, musiał chronić dziewczyny i kobiety takie jak Akira przed zwyrodnialcami. Jeżeli się dowie, co to był za facet, to nie będzie się powstrzymywał. Wypatroszy go jak rybę. I nie będzie mu z tego powodu przykro.

Odłożył książkę na ziemię i spojrzał na pozycję słońca na niebie. Mężczyzna stwierdził, że powinien zakończyć trening. Nie chciał, żeby Akira się przemęczyła albo co gorsza zemdlała.

Wstał i poszedł w kierunku wodospadu. 

Kiedy tam dotarł, nie dostrzegł szatynki. Pomyślał, że może ta zrobiła mu kawał i już dawno poszła do domu. Przeczucie jednak mówiło mu, że tak nie jest. Postanowił więc go posłuchać.

Podbiegł do jeziora i wskoczył do ziemnej wody, nie przejmując się tym, że może dostać szoku termicznego.

Hatake zanurkował głęboko, badając dno jeziora. Intuicja utwierdziła go w przekonaniu, że coś jest nie tak. Srebrnowłosy podpłynął bliżej wodospadu i dopiero wtedy dostrzegł dziewczynę.

Akira leżała na dnie, a z jej ust nie wydobywały się bąbelki powietrza. Serce Kakashi’ego załomotało wściekle o żebra. Złapał dziewczynę wpół, po czym wypłynął na powierzchnię. Wyszedł na brzeg i ułożył szatynkę na trawie. Odgarnął jej włosy z twarzy, zahaczając dłonią o jej policzek. Poczuł iskrę, która przeskoczyła ze skóry dziewczyny na jego palce. Zamarł na moment, ale chwilę później się opamiętał i szybko zsunął maskę ze swojej twarzy. Nie mógł pozwolić, aby Akira umarła. 

Pochylił się nad jej ustami i wykonał pierwszy, ratowniczy wdech.

◊◊◊◊◊

Najpierw zobaczyła kolorowe plamy. Dopiero później usłyszała czyjś chrapliwy oddech. Uniosła minimalnie powieki i spostrzegła najpiękniejszego, najprzystojniejszego mężczyznę, jakiegokolwiek i kiedykolwiek widziała.

Czy ja jestem w niebie, a nade mną pochyla się anioł?, przeszło przez jej głowę. Anioł pochylający się nad nią miał czarne oczy okolone gęstymi, ciemnymi rzęsami. Srebrno-białe włosy opadały mu na czoło, a usta były dość pełne i bardzo ponętne. Pod lewą wargą mężczyzna miał mały pieprzyk, który dodawał mu uroku.

— Akira? — głos też miał pociągający. Dziewczyna miała ochotę go pocałować. I nie tylko.

W tym momencie obraz nabrał ostrości i z przerażeniem odkryła, że rzekomym aniołem był nikt inny tylko Kakashi.

Poderwała się gwałtownie, ale zaraz zrobiło jej się niedobrze. Przechyliła się na bok i zwymiotowała. Poczuła na plecach ciepłą, szorstką dłoń Hatake.

— Wszystko w porządku? — zapytał, marszcząc swoje jasne, regularne brwi.

— T-tak... — wychrypiała. — Znów mnie uratowałeś. Zawsze musisz bawić się w bohatera? Poradziłabym sobie sama...

— Akira... Umarłaś, rozumiesz? — potrząsał nią, przestał jednak, kiedy z ust dziewczyny wydobył się jęk. — Byłaś martwa, dziewczyno. Jak mogłem cię nie ratować. Utopiłabyś się. Gdybym się spóźnił chociażby pół minuty...

Nie słuchała go. Spróbowała wstać, ale prawie się przewróciła. Gdyby Kakashi jej nie złapał, runęłaby na ziemię.

— Zaniosę cię do szpitala.

Pokręciła słabo głową.

— Muszę się położyć, to wszystko...

Ten jednak nie dawał za wygraną.

— Lepiej będzie, jeżeli cię zbadają. Zaufaj mi, proszę cię.

— No dobra.

Kakashi wziął ją na ręce, a Akira zarzuciła mu ramiona na szyję. Starała się nie myśleć o tym, jak męsko pachnie i jaki jest ciepły, chociaż jej ciało aż się wyrywało do tego, aby się w niego wtulić. Dziewczyna nie rozumiała swoich reakcji. Dobra, Kakashi był seksowny. Bardzo, bardzo seksowny, ale na litość boską! Był od niej starszy, był doświadczony i był jej nauczycielem. Poza tym, mógłby mieć każdą. Taki facet jak on najpewniej nie mógł się opędzić od adoratorek, które aż się paliły, aby wskoczyć mu do łóżka. Na samą myśl o tym, Akira poczuła ukłucie zazdrości. Tyle, że nie miała być o co zazdrosna. Miał swoje życie i mógł z nim robić, co chciał. Mógł widywać się z takimi kobietami, z jakimi chciał, a Akirze nic do tego nie było. 

No więc dlaczego na samą myśl o tym, że mógłby być z jakąś kobietą, dostawała szału? Nie miała pojęcia. Wiedziała tylko, że ta myśl doprowadzała ją do wściekłości.

I znów notka nie pojawiła się wczoraj, a to dlatego, że ją pisałam. Tak, w zaledwie kilka godzin nabazgrałam rozdział. Wczoraj nie opublikowałam jej też z tego względu, że musiałam odpocząć od szkoły. Od poniedziałku nie robiłam nic innego, tylko liczyłam durne zadania z matmy. 35 przykładów z nierówności kwadratowych (i ciągów też) na środę, a w środę masę zadań z rachunku prawdopodobieństwa na czwartkowy sprawdzian. Po prostu musiałam odpocząć, bo w głowie widziałam tylko liczby, deltę i miejsca zerowe...

Masakra. 

Ale w nadchodzącym tygodniu też nie lepiej. We wtorek mam odpowiedź ustną z angielskiego, w środę sprawdzian z rosyjskiego, a w czwartek pracę maturalną z botaniki i sprawdzian z trygonometrii, której za cholerę nie rozumiem.

Dziękuję za odwiedziny bloga i za komentarze, których, niestety, jest strasznie mało. Liczyłam, że wyrazicie swoją opinię... Trudno. Będę się cieszyć tym, co mam.